Κατηγορία: ΠΡΟΪΟΝΤΑ

Η ελιά (Olea Europaea) παράγει ένα όμορφο ξύλο με αποχρώσεις από κρεμ και ροζ έως μαύρο. Το ξύλο της είναι σκληρό με μεγάλη πυκνότητα, φυσική αντοχή αλλά και λεία υφή. Τα ελαιόδεντρα κόβονται μόνο όταν δεν μπορούν πλέον να δώσουν καρπούς. Το μεγαλύτερο μέρος του ξύλου που χρησιμοποιείται για την κατασκευή προϊόντων διακόσμησης ή χρηστικών αντικειμένων προέρχεται από το κλάδεμα, μια διαδικασία απαραίτητη για την υγιή και σωστή ανάπτυξη του δέντρου.
Το Ιερό Δένδρο της ελιάς είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με την ιστορία της Ελλάδας για περισσότερα από 3000 χρόνια.
Με ένα κλαδί αγριελιάς στεφάνωναν τον νικητή στους Ολυμπιακούς Αγώνες της αρχαιότητας.
Η ελιά, το πιο εμβληματικό δέντρο στην ανθρώπινη ιστορία, χρησιμοποιήθηκε για να συμβολίσει την ειρήνη, την αρμονία, την ευημερία, την ομορφιά, τη μακροζωία, τη θεραπεία.
Η σωστή συντήρηση του ξύλου σημαίνει ότι θα απολαύσετε αυτό το μοναδικό χειροποίητο, υψηλής αισθητικής αντικείμενο για μια ζωή.
Για λεπτομερείς οδηγίες φροντίδας ακολουθήστε τον σύνδεσμο

Η ιστορία του μελιού ξεκινά από τους αρχαίους χρόνους όπου αντιμετωπιζόταν σαν φυσικό και υγιεινό προϊόν, απαραίτητο στοιχείο της διατροφής και όχι συμπλήρωμα.
Στον ελληνικό χώρο το πιο παλιό εύρημα είναι από τη Θεσσαλία και πιο συγκεκριμένα στο Σέσκλο. Πρόκειται για σκεύος πιθανόν για το κάπνισμα των μελισσών στην νεολιθική εποχή (4500-3300 π.Χ.).
Οι αρχαίοι Έλληνες είχαν δώσει μυθικές διαστάσεις στο μέλι καθώς το συνέδεαν με τους θεούς. Το χρησιμοποίησαν για ιατρική χρήση και το βρίσκουμε σε πολλά συγράμματα του Ιπποκράτη που αναφέρονται στις ευεργετικές ιδιότητές του.
Ο Ιπποκράτης χρησιμοποιούσε παρασκευάσματα μέλι όπως το μελίκριτον (μέλι με νερό ) και το οξυμέλι (μέλι με ξύδι), για να ανακουφίσει ασθενείς με οξέα νοσήματα.
Ο Πυθαγόρας διαπίστωσε ότι το μέλι εξαφανίζει την κόπωση και ύστερα από πνευματική η χειρονακτική εργασία λίγο μέλι δίνει στον ταλαιπωρημενο οργανισμό δυνάμεις.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι οι Σπαρτιάτες παιδαγωγοί αποσύρονταν με τους εφήβους στρατιώτες για έναν μήνα στον Ταΰγετο όπου τρέφονταν αποκλειστικά με μέλι (μήνα του μέλιτος).
Το αρχαιότερο πρόσωπο στο χώρο της μελισσοκομίας είναι ο Αρισταιος ,γιος του Απόλλωνα και της Κυρήνης. Ο Πίνδαρος και ο Ησίοδος αναφέρουν οτι ήταν εισηγητής της καλλιέργειας των μελισσών, του σταφυλιού και της ελιάς. Όταν γεννήθηκε ο Αρισταιος ο Ερμής τον πήγε στη Γαία και της Ώρες για να το αναθρέψουν. Μάλιστα του έσταζαν στα χείλη νέκταρ και αμβροσία για να τον κάνουν αθάνατο. Από τις Νύμφες θα διδακτεί ανάμεσα σ´άλλα την μελισσοκομία που θα τον χαρακτηρίζει στο εξής περισσότερο από κάθε άλλο. Ο Αρισταίος και η μέλισσα θα γίνουν τα βασικά χαρακτηριστικά σύμβολα της Κέας και θα απεικονιστούν στα νομίσματα της εποχής.
Στην Οδύσσεια αναφέρεται το «Μελίκρατον»(Κ-519) όπου είναι κράμα μέλιτος και γάλακτος και το έπιναν ως εκλεκτό ποτό . Στην Οδύσσεια επίσης (Υ-168) αναφέρεται ότι οι ορφανές κόρες του Πινδάρου τρέφονταν από την Αφροδίτη με τυρί-μέλι και οίνον.
Ο Ησίοδος αναφέρει τους «Σίμβλους», όνομα που αποδίδεται στις κυψέλες της εποχής εκείνης. Ήταν κυψέλες κατασκευασμένες από ανθρώπους για την εκτροφή των μελισσών.
Στην Κρήτη κατά τις ανασκαφές στην Φαιστό ευρέθησαν πήλινες κυψέλες της Μινωικής εποχής (3400 π.Χ.) πολύ αρχαιότερης της Ομηρικής. Στην ίδια εποχή ανήκει επίσης το χρυσό κόσμημα που παριστάνει το σύμπλεγμα δύο μελισσών ,οι οποίες βαστάζουνε κηρήθρα προερχόμενη από την πήλινη κυψέλη σωλήνα, καθώς και άλλο χρυσό κόσμημα σε σχήμα μέλισσας, που ευρέθη στις ανασκαφές της Κνωσσού.
Τα συγράμματα του Αριστοτέλη (322 π.Χ.) αποτέλεσαν σημαντικό σταθμό για τη μελισσοκομία της αρχαίας Ελλάδας αλλά και του τότε πολιτισμένου κόσμου.
Η ύπαρξη όμως μελισσοκομικών επιχειρήσεων συναντάται και κατά την προαριστοτελική εποχή περίοδο κατά την οποία η μελισσοκομία είχε συστηματοποιηθεί σε μεγάλο βαθμό. Μάλιστα υπήρχε και μέτρο που καθόριζε την απόσταση μεταξύ των μελισσοκομείων (Πλούταρχου : Βίος Σόλωνος).
Η πρόοδος της μελισσοκομίας δεν περιορίστηκε μόνο στην Αττική αλλά σχολή σχεδόν την Ελλάδα, Στερεά και νησιωτική ,ακόμα και στις αποικίες.

Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν θεραπευτικά σκευάσματα με μέλι.
Αναφέρεται μεταξύ άλλων και αλοιφή με μέλι για τη χειρουργική πληγή της περιτομής, στοιχείο που μας δείχνει ότι γνώριζαν τη δράση του μελιού κατά των μολύνσεων. Επίσης η βασίλισσα Κλεοπάτρα χρησιμοποιούσε καλλυντικά με βάση το μέλι.
Σύμφωνα με την αιγυπτιακή μυθολογία όταν ο θεός Ρα έκλαψε , τα δάκρυα του έπεσαν στο έδαφος και έγιναν μέλισσες.
Ακόμα το πρόσφεραν ως δώρο στους θεούς για να τους δειξ9υν την αφοσίωση τους. Τον 12ο αιώνα π.Χ., ο Ραμσής Β´ προσέφερε 15 τόνους μελιού στο θεό του Νείλος ενώ δοχεία με μελι θάφτηκαν μαζί με τους νεκρούς ως τροφή για τη μετά θάνατον ζωή. Ποσότητες μελιού σε δοχεία βρέθηκαν και στον τάφο του Τουταγχαμών.
Ένας θρύλος θέλει τη σορό του Μεγάλου Αλέξανδρου να θάβεται μέσα σ’ένα γυάλινο φέρετρο γεμάτο μέλι, για να συντηρηθεί μέχρι το σημείο ταφής.

Το ελληνικό μέλι θεωρείται ένα από τα καλύτερα παγκοσμίως γιατί δέχεται λιγότερη επεξεργασία από ότι στις υπόλοιπες χώρες και επειδή έχει ταυτοποιηθεί πλήρως και είναι γνωστά τα χαρακτηριστικά του μπορεί να ελεγχθεί η αγνότητα και η αυθεντικότητα του.

Η ιστορία της ελιάς ξεκινά πριν από περίπου 7000 χρόνια και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη καθημερινότητα και τις συνήθειες της ζωής των ανθρώπων της Μεσογείου. Η λεκάνη της Μεσογείου θεωρείτε από τους ιστορικούς σαν το μέρος που πρωτοεμφανίστηκαν τα ελαιόδεντρα.
Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε ελιές στο μεσογειακό χώρο. Η ελιά συντρόφεψε τους Έλληνες τόσο σε περιόδους ευμάρειας όσο και στέρησης. Είναι ένα δέντρο ευλογημένο, ένα πολύτιμο δώρο της φύσης που έχει συνδεθεί με την ελληνική ιστορία και το πολιτισμό της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τη μυθολογία η ελιά ήταν το ιερό δέντρο της πόλης της Αθήνας που προσφέρθηκε στους Αθηναίους από τη θέα της σοφίας Αθηνά στη διαμάχη που είχε με τον Ποσειδώνα για το ποιος θα είναι ο προστάτης της πόλης και κρίθηκε από τους κατοίκους πολυτιμότερο σε σχέση με το άλογο που πρόσφερε ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας.
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τις ελιές ως σύμβολο αρετής, καλοσύνης και ευγένειας. Ο καρπός της ελιάς ήταν ευλογημένος και συμβόλιζε τη γνώση, την υγεία, την ευημερία και την αφθονία. Το κλαδί ελιάς παραμένει έως και τις μέρες μας το σύμβολο της ειρήνης ενώ το μοναδικό βραβείο για τον νικητή των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων αποτελούσε ο «κότινος» , ένα στεφάνι φτιαγμένο από ελιά.
Γνωστή είναι και η χρήση του ελαιόλαδου για θεραπευτικούς σκοπούς, με τον Ιπποκράτη να το περιγράφει ως το «τέλειο φάρμακο» ενώ ο Όμηρος το χαρακτήρισε ως «χρυσό υγρό». Είναι πλούσιο σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, σε φαινόλες,σε σκουαλένιο και σε βιταμίνη Ε και έχει αποδειχθεί επιστημονικά η αντιοξειδωτική, καρδιοπροστατευτική και αντιφλεγνώδης δράση του.
Επιπλέον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το διεθνώς αναγνωρισμένο μεσογειακό μοντέλο διατροφής.