Η ιστορία της ελιάς…

Η ιστορία της ελιάς ξεκινά πριν από περίπου 7000 χρόνια και ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τη καθημερινότητα και τις συνήθειες της ζωής των ανθρώπων της Μεσογείου. Η λεκάνη της Μεσογείου θεωρείτε από τους ιστορικούς σαν το μέρος που πρωτοεμφανίστηκαν τα ελαιόδεντρα.
Οι Έλληνες ήταν ο πρώτος λαός που καλλιέργησε ελιές στο μεσογειακό χώρο. Η ελιά συντρόφεψε τους Έλληνες τόσο σε περιόδους ευμάρειας όσο και στέρησης. Είναι ένα δέντρο ευλογημένο, ένα πολύτιμο δώρο της φύσης που έχει συνδεθεί με την ελληνική ιστορία και το πολιτισμό της Ελλάδας.
Σύμφωνα με τη μυθολογία η ελιά ήταν το ιερό δέντρο της πόλης της Αθήνας που προσφέρθηκε στους Αθηναίους από τη θέα της σοφίας Αθηνά στη διαμάχη που είχε με τον Ποσειδώνα για το ποιος θα είναι ο προστάτης της πόλης και κρίθηκε από τους κατοίκους πολυτιμότερο σε σχέση με το άλογο που πρόσφερε ο θεός της θάλασσας Ποσειδώνας.
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν τις ελιές ως σύμβολο αρετής, καλοσύνης και ευγένειας. Ο καρπός της ελιάς ήταν ευλογημένος και συμβόλιζε τη γνώση, την υγεία, την ευημερία και την αφθονία. Το κλαδί ελιάς παραμένει έως και τις μέρες μας το σύμβολο της ειρήνης ενώ το μοναδικό βραβείο για τον νικητή των αρχαίων Ολυμπιακών Αγώνων αποτελούσε ο «κότινος» , ένα στεφάνι φτιαγμένο από ελιά.
Γνωστή είναι και η χρήση του ελαιόλαδου για θεραπευτικούς σκοπούς, με τον Ιπποκράτη να το περιγράφει ως το «τέλειο φάρμακο» ενώ ο Όμηρος το χαρακτήρισε ως «χρυσό υγρό». Είναι πλούσιο σε μονοακόρεστα λιπαρά οξέα, σε φαινόλες,σε σκουαλένιο και σε βιταμίνη Ε και έχει αποδειχθεί επιστημονικά η αντιοξειδωτική, καρδιοπροστατευτική και αντιφλεγνώδης δράση του.
Επιπλέον είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το διεθνώς αναγνωρισμένο μεσογειακό μοντέλο διατροφής.